Od dłuższego czasu czy to medialnie, czy też w kuluarach wskazuje się, iż pewną manierą stron procesowych, a na co wskaże poniżej nie tylko, stało się szerokie cytowanie stanowiska judykatury, czy to jest uzasadnione procesowo, czy też zmierza jedynie do przerodzenia stanowiska strony w mniej lub bardziej udaną rozprawę naukową.
Pochylając się nad zagadnieniem możliwości dokonania waloryzacji renty w trybie art. 907 § 2 k.c. w pierwszej kolejności rzuca się w oczy cytowany powszechnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1986 r. w sprawie IV CR 37/86.
Niemniej jednak, analiza orzecznictwa, które opierało się na tymże wyroku, prowadziła do orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 r. w sprawie II PK 191/13. Lektura uzasadnienia tegoż wyroku, nota bene niezwykle istotnego w zakresie wykładni art. 907 § 2 k.c., pozwala na znalezienie dość zaskakującej informacji o orzeczeniu w sprawie IV CR 37/86 : „W istocie rzeczy Sąd Okręgowy nie umotywował odejścia od opisanego wyżej stanowiska orzecznictwa, uznając za zasadniczy argument wyrok z dnia 27 listopada 1986 r., IV CR 37/86, w którym Sąd Najwyższy miał stwierdzić, że sąd rozważający możliwość zmiany wysokości renty w trybie art. 907 § 2 k.c. związany jest sposobem jej dotychczasowego obliczania zastosowanym we wcześniejszej ugodzie bądź wyroku zasądzającym rentę. Wyrok Sądu Najwyższego o podanej przez Sąd Okręgowy sygnaturze jednak nie istnieje (pomimo, że w takiej postaci jest podany w bazie (…). Istnieje natomiast powołany wyżej wyrok z 27 listopada 1986 r., o sygnaturze „IV CR 371/86”, z którego wywodów (wyżej opisanych) wynika wniosek przeciwny do wskazanego przez Sąd odwoławczy”.
Wniosek z powyższego jawi się oczywisty, a samo orzeczenie postaramy się omówić, gdyż waloryzacja świadczenia rentowego na uwagę zdecydowanie zasługuje….